Να μείνει ελεύθερη η πρόσβαση στο Μουσείο, να αναδειχτεί αυτό το ταυτοτικό στοιχείο της πόλης μας, το μοναδικό της μουσείο, να τιμηθεί η αγωνιστική ιστορία του περιστεριώτικου λαού.
Αυτή η απαίτηση δηλώνεται και με χιλιάδες υπογραφές, δεκάδες ψηφίσματα μαζικών φορέων και οργανώσεων της Αντίστασης, δεκάδες δηλώσεις προβεβλημένων συμπολιτών μας από το χώρο της επιστήμης, της τέχνης και του κινήματος.
Η εμμονή της Διοίκησης του Δήμου στη συγκεκριμένη ανιστόρητη, προκλητική και απαράδεκτη απόφαση δείχνει και την πραγματική της στόχευση.
Να απαξιώσει το Μουσείο, να υποτιμήσει την Αντίσταση, να ακυρώσει το δικαίωμα της νέας γενιάς να έρχεται σε επαφή με την ιστορία του Περιστερίου και του λαού του.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ, γιατί έχουμε χρέος απέναντι στους αγώνες και τους αγωνιστές, χρέος απέναντι στη νεότερη και στις μελλοντικές γενιές.
Μας οδήγησε εδώ η ιστορική μνήμη που παραμένει νωπή.
Λίγο να ξύσουμε τα παλιά ντουβάρια θα βγει στην επιφάνεια η ιστορία της πόλης μας, γραμμένη με κόκκινη μπογιά στους τοίχους από αγόρια και κορίτσια, που εξορμούσαν με θάρρος, με τη σβελτάδα των χρόνων τους, με τον ενθουσιασμό της νιότης τους, με τη βεβαιότητα της σπουδαίας προσφοράς τους.
Βγαίναν κάθε βράδυ από την καλύβα στο Μπουρνάζι και από άλλα κρυφά στέκια, συνωμοτικά όπως απαιτούσαν οι καιροί, με πλήρη εξοπλισμό, πινέλα, μπογιές και μπόλικη πίστη, να γράψουν στον τοίχο την ανάγκη, την ελπίδα, την απόφαση:
Συσσίτιο! Κάτω οι Ναζί! Λευτεριά…! πρωινή καλημέρα στον αγωνιζόμενο λαό, να παίρνει θάρρος ο λαός, να δυναμώνει η πεποίθησή του ότι θα τα καταφέρει, γιατί είχε τη δύναμη της οργάνωσης, της συλλογικής δράσης, είχε όλες τις μορφές πάλης στα χέρια του τη διαδήλωση, την απεργία, το σαμποτάζ, τα όπλα.
Αυτή τη δύναμη του λαού αποκάλυψε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ.
Έμαθαν τότε τα παιδιά, πως ό,τι έγραφαν στον τοίχο, γινόταν λαϊκή απαίτηση και γινόταν πράξη.
Έτσι έγιναν τα συσσίτια από την Εθνική Αλληλεγγύη, στη Μπιζού και στο Στρογγυλό, με επικεφαλής τον Λίλα Σταματιάδη και πλήθος αγωνιστών, από τις άλλες ΕΑΜικές οργανώσεις, λαϊκή κατάκτηση να σωθεί ο λαός από την πείνα, να σταθεί όρθιος να παλέψει.
Έτσι κατακτήθηκαν όλα, βήμα το βήμα, με κόπο, με πίστη, με αίμα.
Λίγο να σωπάσουμε και θ’ ακούσουμε τους ψιθύρους της συνωμοτικής δουλειάς, το σύνθημα, το παρασύνθημα, το τραγούδι του τσιλιαδόρου, το σούρσιμο για την κάλυψη από τα ναζιστικά και τα ταγματαλήτικα περίπολα, το κροτάλισμα συχνά του αυτόματου, το αρχινισμένο σύνθημα, που ξεκίνησε να γράφεται με κόκκινη μπογιά και συμπληρώθηκε με κόκκινες πιτσιλιές, «τα κόκκινα σημάδια στον τοίχο…» που λέει ο ποιητής…
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία… Ανεξίτηλα, δεν ξεγράφεται, δεν παραγράφεται δεν λερώνεται, δεν κρύβεται πίσω από φτηνιάρικα προπετάσματα, είναι πεισματάρα σαν την αλήθεια, εκδικείται τους αδικητές…
Γέμιζαν τότε οι δρόμοι με χειρόγραφα και φρεσκοτυπωμένα χαρτάκια, στο παράνομο τυπογραφείο, εδώ λίγο παρακάτω (Ρούζβελτ και Χριστιανικής Ενώσεως γωνία) πανέμορφα όλα, βγαλμένα από την πείρα της προηγούμενης μέρας, που έβαζαν το πλάνο της επόμενης.
Έτσι γέμισαν οι τοίχοι με μεγάλα, τρεμουλιαστά κόκκινα γράμματα, όμορφα μέσα στην ακαταστασία τους: Κάτω η Επιστράτευση!
Τότε για πρώτη φορά αντήχησαν τα θρυλικά χωνιά της ΕΠΟΝ που καλούν στη διαδήλωση, φέρνουν τα μηνύματα της νίκης, μπολιάζουν με θάρρος το λαό, γεμίζουν με αισιοδοξία και περηφάνια και τους Περιστεριώτες.
Και βούιξαν οι δρόμοι της πόλης από το πλήθος, πλημμύρισαν οι λεωφόροι και οι πλατείες από την απόφαση: Κάτω η Επιστράτευση.
Ποτάμι φουσκωμένο, οργισμένη διαδήλωση κατέκλεισε το κέντρο της πόλης, προχωρούν, χτυπούν στο ψαχνό οι κρατικοί, 14 μάζεψε από την άσφαλτο ο λαός.
Ορκίστηκε στο αίμα τους το πλήθος, δεν κάνουν πίσω γιατί είναι αγωνιστές, δεν σκύβουν γιατί ξέρουν τη δύναμή τους, τους δίδαξε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, δεν υποχωρούν γιατί είναι δυνατότεροι από τα τανκς, προχωράνε μπροστά με τη σημαία ψηλά, αποφασισμένοι, αλύγιστοι, ανυπόταχτοι γιατί είναι επαναστατημένοι και τους ακολουθεί με ορμή και εμπιστοσύνη ο λαός γιατί ξέρει ότι είναι οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή.
Τίποτε δεν τους στόμωσε, σάρωσαν τα εμπόδια, έσπασαν τις πόρτες, μπήκαν στο Υπουργείο, έκαψαν τους καταλόγους!
Έτσι ματαιώθηκε η Πολιτική Επιστράτευση! Αυτοί την ακύρωσαν!
Έτσι γλίτωσαν χιλιάδες Έλληνες εργάτες από τα ναζιστικά κάτεργα. Ήταν τέτοιες μέρες του 43.
Με τον ίδιο τρόπο ματαίωσε ο λαός την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής τον Ιούλη του 43.
Φουρτουνιασμένη θάλασσα η Αθήνα, και ο λαός του Περιστεριού μαζί, πρώτη η ΕΠΟΝ, πρώτη η επονίτισσα Παναγιώτα, όρμησε με τη σημαία μπροστά στο τανκ, μαζί και η επονίτισσα Κούλα, ψυχή της ανυπότακτης νεολαίας μας, σκαρφάλωσε στο τανκ χαστουκίζοντας τον τανκίστα, συμβολική πράξη της δύναμης του λαού.
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία με τους αγώνες και το αίμα των κοριτσιών και του Καλοζύμη, του Χατζηθωμά, της Αντωνιάδου, 22 συνολικά ΕΠΟΝίτες υπόγραψαν με το αίμα τους εκείνη τη μέρα την Ιστορία, υπερασπίστηκαν τα δίκια του λαού.
Αυτούς αντιμάχεται η Διοίκηση του Δήμου.
Αυτούς θέλει να κρύψει πίσω από ένα περίπτερο.
Είναι μικρό το μπόι τους! Δεν μπορεί να κρύψει τα μεγάλα μεγέθη!
Κάποιοι θέλουν να μας πουν ότι η Ιστορία του Περιστεριού άρχισε πριν καμιά 20αριά χρόνια! Κάνουν λάθος!
Την ιστορία του Περιστεριού την έγραψε ο μαχόμενος λαός του, οι αλύγιστοι εργάτες και εργάτριες του Κάρβουνου και του «Λαναρά», με τεράστια συμβολή στο εργατικό κίνημα και στην Αντίσταση, στην επιβίωση του περιστεριώτικου λαού και στη νίκη.
Λίγο να στήσουμε αυτί κατά την Παλιά αγορά θα ακούσουμε τον αχό της μάχης. Σύντομες συνεννοήσεις, την ανάλυση του σχεδίου, τη φωνή του καπετάνιου που καλεί τους ΕΛΑΣίτες να τον ακολουθήσουν, τον πόνο για το παλικάρι που έπεσε, το λοχαγό Γιάννη Τζιλβέ, τον πραγματικά γενναίο ΕΛΑΣίτη Βασίλη Αλαγιάννη.
Λίγο αν ακροαστούμε την ιστορία, θα ακούσουμε τον καπετάνιο, ταγματάρχη του ΕΛΑΣ Νίκο Γεωργιάδη, τον θρυλικό Έκτορα, που δίνει το σύνθημα της αντεπίθεσης, να πετάξουν πέρα από το ποτάμι τους επιδρομείς Γερμανούς ναζί και τους συνεργάτες τους Έλληνες ναζί, Ράλληδες, Μπουραντάδες Ταγματαλήτες, προσκυνημένοι, καταδότες, βασανιστές, κατακάθια, δοσίλογοι που έγιναν «εθνικός στρατός» από την αστική εξουσία και τους Άγγλους και μαζί εξαπέλυσαν τη Λευκή τρομοκρατία, να γονατίσουν τον περήφανο λαό, να επιβάλλουν σαν αλήθεια το ψέμα τους.
Πάνω σ’ αυτό ας ακούσουμε τη θρυλική ΕΠΟΝίτισσα Άννα Παρλιάρου, που μιλά στο δικαστήριο το 1945, όπου την έσυρε το αστικό κράτος με τους Γερμανοτσολιάδες του: «Ένα πράγμα μού προξενεί κατάπληξη. Ότι σήμερα στην πατρίδα μας επικρατεί μεγάλη σαπίλα. Εκείνοι που πάλεψαν πραγματικά για τη λευτεριά της απ' τον φοβερό ξένο κατακτητή, σέρνονται και σαπίζουν στις φυλακές. Ενώ εκείνοι που προδίνανε και σκότωναν το λαό μας με τουφέκια και αυτόματα γερμανικά, οι δοσίλογοι και οι εγκληματίες πολέμου, είναι τα χαϊδεμένα παιδιά του σημερινού κράτους και χρησιμοποιούνται σαν όργανα και κατήγοροι των λαϊκών αγωνιστών..».
Έχουν μια επικαιρότητα αυτά τα λόγια. Και δεν ειπώθηκαν εκ του ασφαλούς. Λέχθηκαν την περίοδο που οι κρατικές συμμορίες, οι διώκτες της δηλαδή, ρήμαζαν το λαό, πυροβολούσαν, βασάνιζαν, βίαζαν, δολοφονούσαν.
Είναι επίκαιρα σήμερα, που γίνεται συστηματική προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία, να ξεχάσουν οι λαοί τα ναζιστικά εγκλήματα, να αθωωθεί ο ναζισμός γέννημα-θρέμμα του συστήματος, να αποκαθηλωθούν οι μνήμες και τα σύμβολα του αντιφασιστικού αγώνα, να ξεχάσουν οι λαοί ακόμη και την 9η Μάη του 45!
Σε αυτό το αντιδραστικό μέτωπο αθροίζεται και η Διοίκηση του Δήμου με τον αποκλεισμό του Μουσείου που επιχειρεί με σαθρά και αστεία επιχειρήματα.
Δεν θα τους περάσει! Δεν θα εμποδίσουν την Ιστορία να μιλήσει στη νεολαία μας σήμερα.
Προσπαθούν να κρύψουν την εμβληματική μορφή του Περιστεριού, το λαϊκό δήμαρχο Ευγένη Χαραλαμπίδη, που εκτελέστηκε από το αστικό κράτος στο Λαζαρέτο το 1948.
Ξεχωριστή προσωπικότητα ο Ευγένης, Πόντιος πρόσφυγας, διανοητής, γλωσσομαθής, μελετητής και μεταφραστής της ρώσικης λογοτεχνίας, αρθρογράφος σε πολλά έντυπα της εποχής, εκδότης ο ίδιος ακόμη και μέσα στο κάτεργο της Κέρκυρας, στέλεχος του ΕΑΜ Περιστερίου, εξαιρετικά αγαπητός στο λαό, επειδή ήταν εκεί σε κάθε πρόβλημά του, στα συσσίτια, στον αγώνα της καθημερινότητας, από τότε που επέπληξε τον Ιταλό που ενοχλούσε μια εργάτρια (με κόστος 7 μήνες στις φυλακές Αβέρωφ), μέχρι τη διαδήλωση και τη μάχη για την υπεράσπιση της πόλης και του λαού από τις επιδρομές ναζί και Γερμανοτσολιάδων.
Είχε κατακτήσει μυθική εμπιστοσύνη του περιστεριώτικου λαού, που φαίνεται από τον τρόπο που η κυρία Γεσθημανή καθησύχαζε τις γειτόνισσές της:
«Μην ανησυχείτε, χριστιανές, ο Ευγένης μου θα τους νικήσει». Και ήταν αρκετό αυτό, καθόσον η διαβεβαίωση αυτή συμπύκνωσε τη δύναμη του οργανωμένου λαού.
Και όταν ο ΕΛΑΣ των εργατών πετούσε πέρα από το ποτάμι τους επιδρομείς, ανέβαινε η εμπιστοσύνη προς τον Ευγένη, τον ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, αποκτούσε ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του.
Αυτό τους στοιχειώνει! Αυτό το μήνυμα προσπαθούν να αποτρέψουν!
Αυτούς θέλει να κρύψει πίσω από ένα περίπτερο η διοίκηση Παχατουρίδη.
Αυτούς και τα θύματα του Μπλόκου. 180 παλικάρια, Περιστεριώτες βρέθηκαν μπροστά στο απαίσιο δάχτυλο των ελεεινών κουκουλοφόρων Ατζίμπαμπα, Στριφτού και Γιαννοπούλου, αιώνια ντροπή για το Περιστέρι. 4 δολοφονημένοι με φριχτά βασανιστήρια: Λάμπρος Ξινογαλάς, λιγνιτωρύχος. Λάμπρος Γκιωνάκης, ΕΠΟΝίτης. Αποστόλης Δούνιας, φιλόλογος-καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Φώτης Νάνος, τορναδόρος-καπετάνιος του ΕΛΑΣ. 124 στα ναζιστικά κάτεργα στη Γερμανία, γύρισαν μόνο 19.
Αυτούς προσπαθεί να κρύψει η Διοίκηση επικαλούμενη αστεία επιχειρήματα.
Μωρή επιλογή. Γιατί δεν κρύβεται η Ιστορία! Προβάλλεται, μορφώνει, διαπαιδαγωγεί… Δεν μπαίνει κουκούλα στο Μουσείο!
Το Μουσείο είναι στοιχείο της ταυτότητας της πόλης μας. Είναι καρπός και στέγη της αγωνιστικής Ιστορίας του λαού. Το χρωστούσαμε στους αγωνιστές.
Αλλά περισσότερο είναι, χρέος στη νεολαία μας, που το επισκέπτεται, ενημερώνεται, μαθαίνει, βαθαίνει τον προβληματισμό της, αποκτά πρότυπα αγωνιστικής στάσης στη ζωή.
Αυτό θέλουν να αποτρέψουν! Ποιον ενοχλεί η μόρφωση και αγωνιστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας;
Ποια πρότυπα προβάλλουν στη νεολαία σήμερα;
Πώς η Διοίκηση του Δήμου τιμά την ιστορία της πόλης και του λαού της;
Ποια αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά επιδεικνύει αποκρύβοντας το μοναδικό Μουσείο της πόλης;
Η αγωνιστική Ιστορία του Περιστεριού και του λαού του δεν χωράει στις φιέστες της Διοίκησης για τα 90 χρόνια του Δήμου!
Είναι πρόκληση να γιορτάζεται τάχα μια στρογγυλή επέτειος, αποκλείοντας την αληθινή αγωνιστική Ιστορία, απομονώνοντας και εξαφανίζοντας το σπίτι της Ιστορίας, το Μουσείο της ΕΑΜικής Αντίστασης.
Μάταιος κόπος! Δεν σβήνει ό,τι γράφτηκε με αίμα τίμιων αγωνιστών!
Ο λαός δεν παραιτείται από την Ιστορία του!
Είναι η μεγαλύτερη προίκα του.
Τη μαθαίνει, την τιμά μαζί με τους νεκρούς του.
Αυτό γίνεται και στο Μουσείο, που προσέρχονται, λαός και νεολαία, γονατίζουν μπροστά στους νεκρούς μας και ακούνε τον ποιητή:
«Έτσι αγαθός και δίκαιος μείνε
Ώσπου ν’ ανάψεις με το λύχνο σου
Τους λύχνους των φτωχών και ταπεινών.
Ώσπου ν’ ανάψεις όλα τα κεριά των άστρων.
Και μη φοβάσαι.
Το έργο σου θα μείνει μες στο φως
Γιατί μέσα στο φως και με το φως έχτισες τις μέρες σου».
Το Μουσείο της ΕΑΜικής Αντίστασης να μείνει στο φως!
Κάθε παρεμπόδιση του Μουσείου αποτελεί ύβρη προς την Ιστορία, προς τους αγωνιστές προς την αλήθεια, προς το λαό και τη νεολαία.
