«Μέσα στο βιβλίο θα διαπιστώσουμε τους βασικούς πυλώνες του σοβιετικού συστήματος Υγείας, οι οποίοι ως σύνολο αντιστοιχούν με τον κοινωνικό χαρακτήρα της ανάπτυξής του -μέσω του εργατικού κράτους- με καθολική και δωρεάν παροχή των εργασιών του, την ανάπτυξη των μονάδων Υγείας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, τη στελέχωσή τους, τον εξοπλισμό τους, την εκπαίδευση των υγειονομικών και την κατανομή τους με κριτήριο την κάλυψη των αναγκών, τον προσανατολισμό στην πρόληψη», ανέφερε κατά τη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης της έκδοσης «Η Δημόσια Υγεία στην ΕΣΣΔ» και την οποία διοργάνωσαν οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στις Σχολές Υγείας του ΕΚΠΑ και σε Σχολή Επιστημών Υγείας και Πρόνοιας και Επιτροπή Διεπιστημονικής Υποστήριξης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, ο Γιώργος Σιδέρης, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Στην εκδήλωση που έγινε στο στο βιβλιοπωλείο - καφέ της «Σύγχρονης Εποχής», ο Γ. Σιδέρης, ανάμεσα στα άλλα, παρουσίασε τα επιτεύγματα του Σοσιαλισμού που αναδεικνύουν τη δυνατότητα για υπηρεσίες Υγείας στο ύψος του σύγχρονου επίπεδου της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στάθηκε στον Ν. Α. Σεμάσκο, που για πολλούς ήταν ο «δημιουργός» της σοβιετικής υγειονομικής περίθαλψης. «Οι αρχές του μοντέλου υγειονομικής περίθαλψης που δημιούργησε η νεαρή σοβιετική εξουσία, και οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στη διεθνή πρακτική, αναφέρονται σαν "Μοντέλο ή Σύστημα Σεμάσκο", με ιδιαίτερη προσοχή να δίνεται στην καθολική και δωρεάν πρόσβαση του πληθυσμού και στην προληπτική ιατρική ως ιδιαίτερο τμήμα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Κυρίως, το μοντέλο Σεμάσκο δημιούργησε ένα διαφορετικό σύστημα, με βάση το οποίο οι υπηρεσίες Υγείας ήταν αποκλειστικά χρηματοδοτούμενες από το κράτος και ήταν απαλλαγμένες από εισφορές και ανταποδοτικά κριτήρια», είπε χαρακτηριστικά.
Τόνισε ότι «στην ανάπτυξη του συστήματος Υγείας στον καπιταλισμό, κριτήριο είναι το "κόστος" και το κέρδος και αυτό αφορά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Υγεία και τον καπιταλιστικό δημόσιο τομέα, ενώ στο σοσιαλισμό κριτήριο είναι οι λαϊκές ανάγκες. Αυτή είναι η αντικειμενική βάση που εξηγεί το διαχρονικά ανεπαρκές σε ανάπτυξη και παροχές δημόσιο σύστημα Υγείας, οι όροι, οι προϋποθέσεις και το επίπεδο των παροχών, η χρηματοδότηση κλπ. Αυτό καθορίζει και την προοπτική της πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος για την οριστική λύση» και παρουσίασε ορισμένα παραδείγματα τόσο για τη λειτουργία της Υγείας στον καπιταλισμό αλλά και για τη «γιαλαντζί» -όπως τη χαρακτήρισε- αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρα της ΝΔ, που ουσιαστικά τα στηρίζουν.
Ειδικότερα είπε πως ο νόμος για τα απογευματινά χειρουργεία στα δημόσια νοσοκομεία «υπήρχε από το ΠΑΣΟΚ, ενεργοποιήθηκε τώρα από τη ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ "ξέχασε" να τον καταργήσει όταν ήταν στην κυβέρνηση. Αλλά και επιπλέον δεν πήρε τα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων μονάδων Υγείας -διότι αυτά κοστίζουν στον κρατικό προϋπολογισμό και υπονομεύουν τους δημοσιονομικούς στόχους- που σημαίνει ότι οι ασθενείς με τη διαμορφωμένη κατάσταση των λιστών αναμονής κατευθύνονταν στον ιδιωτικό τομέα με αυξημένες πληρωμές. Με αυτή του τη θέση και πολιτική όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα μέτρα της ΝΔ αλλά της δίνει και άλλοθι στο επιχείρημα ότι στο Δημόσιο θα πληρώνουν οι ασθενείς πιο φτηνά απ' ό,τι στον ιδιωτικό τομέα που είναι και το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης.
Θέλεις να χειρουργηθείς έγκαιρα; Πλήρωσε το απόγευμα γιατί δεν προβλέπεται να γίνουν προσλήψεις, να ανοίξουν χειρουργικά τραπέζια. Θέλεις να συνεχίσεις να έχεις το φάρμακο που είναι μέρος της θεραπείας σου; Θα του αυξήσω την τιμή για να είναι συμφέρουσα η κερδοφορία της φαρμακοβιομηχανίας. Θα το πληρώνεις πιο ακριβά για να το έχεις. Θέλεις γιατρέ να αυξήσεις το πραγματικά μικρό εισόδημά σου; Άσκησε ιδιωτικό έργο εντός και εκτός του νοσοκομείου, δηλαδή πάρ' τα από τον ασθενή, αφού το κράτος έχει άλλες προτεραιότητες στη χρηματοδότηση, όπως τα 500.000 ευρώ την ημέρα για τη φρεγάτα στον Περσικό να υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εφοπλιστών.
Όλα αυτά φαίνονται και είναι προκλητικά και κυνικά, γιατί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ο χαρακτήρας της ανάπτυξής του είναι προκλητικός, κυνικός και απάνθρωπος. Λαϊκά δικαιώματα και καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αντίθετα πράγματα, δε συναντιούνται πουθενά. Επομένως όχι μόνο δεν μπορείς να περιμένεις βελτίωση της κατάστασης στις συνθήκες της ανάπτυξης με ατμομηχανή τους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο».
Μάλιστα, αναφέρθηκε στο ενιαίο κρατικό λαϊκό σύστημα Υγείας στην ΕΣΣΔ που «κατάφερε σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ του 1919 και 1936 να εξαλειφθούν η χολέρα, η ευλογιά και η πανώλη» αλλά και στο «πρωτοφανές γεγονός της έλλειψης μαζικών επιδημιών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου». Όπως επισήμανε, «στην ΕΣΣΔ το 1974 αντιστοιχούσαν 31,6 γιατροί ανά δέκα χιλιάδες κατοίκους. Η ένταξή τους, όμως, στο ενιαίο και αποκλειστικά κρατικό σύστημα Υγείας, ο σχεδιασμός στην αναγκαία εκπαίδευση σε αριθμό και ειδικότητες και ο σχεδιασμός στην κατανομή τους στις μονάδες Υγείας εξασφάλιζε την κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού στην τεράστια έκταση των Σοβιετικών Δημοκρατιών. Στην Ελλάδα του 2024, πενήντα χρόνια μετά, αντιστοιχούν 64 γιατροί ανά δέκα χιλιάδες κατοίκους, δηλαδή υπερδιπλάσιοι, όμως, είναι χαρακτηριστικές οι ελλείψεις σε αριθμό και ειδικότητες γιατρών στα Κέντρα Υγείας και στα δημόσια νοσοκομεία, οι μακροχρόνιες λίστες αναμονής για θεραπείες, εξετάσεις, χειρουργεία κλπ.».
Καταλήγοντας υπογράμμισε πως «στη σημερινή εποχή ως γνωστόν έχουν γίνει άλματα στη νέα διαγνωστική και θεραπευτική γνώση με τη συμβολή της εξέλιξης της νέας τεχνολογίας. Αυτό είναι θετικό που με τη σειρά τους διαμόρφωσαν την ανάγκη εξειδικεύσεων. Αυτή η πραγματικότητα όμως αντί να συνοδεύεται με την ενίσχυση της συνεργασίας διαφορετικών ειδικοτήτων και κλάδων υγειονομικών στην αντιμετώπιση ασθενών και ασθενειών, ενισχύει ακόμα περισσότερο στο πλαίσιο αυτού του τρόπου και χαρακτήρα οργάνωσης του συστήματος Υγείας την ατομικότητα, την "πατέντα" της γνώσης και της πείρας που εμποδίζει τη διάχυσή τους σε όλους τους επιστήμονες.
Στην έκδοση υπάρχουν πολλά στοιχεία που αναδεικνύουν άλλο υψηλότερο επίπεδο της δουλειάς του υγειονομικού στο πλαίσιο της συνεργαζόμενης και αλληλοσυμπληρούμενης ομάδας που ευνόησε τόσο τους ίδιους όσο και τους ασθενείς στο πλαίσιο του λαϊκού συστήματος Υγείας χωρίς τα στοιχεία του ανταγωνισμού και του κριτηρίου του κέρδους».
